کالا‌های عمومی به آن دسته از کالا‌هایی اطلاق می‌شود که به خاطر شرایط و ویژگی‌های خاصی که دارند، بخش خصوصی قادر به تولید آن‌ها نیست و یا انگیزه‌ای برای تولید آن‌ها ندارد. امنیت، آموزش و بهداشت را می‌توان در این طیف کالا‌ها طبقه بندی کرد که معمولا توسط دولت‌ها تولید و تامین می‌شوند
افزایش تقاضاهای استخدام در دولت از سوی گروههای مختلف اجتماعی، هم زمان شده است با تعطیلی کارگاه‌های کوچک و کسب و کارهای شخصی و خانوادگی متعددی که سال‌ها منبع درآمد و تامین کننده معیشت خانوارهای زیادی بوده‌اند.
بخش خصوصی در همه جای دنیا در حوزه آموزش و بهداشت و حتی امنیت فعال است و متولی خدماتی است که افراد و شهروندان به دلایلی که خود صلاح می‌دانند تقاضا می کنند. بدون شک مردم در تجزیه و تحلیل شرایط زندگی خود و انتخاب مسیرها آزاد هستند و هرگاه تشخیص دهند کالا یا خدماتی وجود دارد که ارزش آن بیشتر از ارزش پولی است که در اختیار دارند، آن را خریداری می‌کنند.
نکته قابل بحث و بررسی این است که چرا اغلب کسانی که به دنبال عدالت آموزشی هستند، تنها مدارس غیردولتی را نماد بی‌عدالتی می‌دانند و از مجموعه‌هایی مثل سازمان استعدادهای درخشان غافلند؟
شواهد متقن نشان می‌دهد که فقر اقتصادی در کنار فقدان چشم انداز روشنی از تاثیر تحصیل بر کیفیت زندگی، هم دانش آموزان و هم اولیای آنان را به این باور رسانده است که مدرسه و تحصیل را وانهاده و به دنبال کسب و کاری هر چند کم بازده و مبهم بروند.
محمد روزبهانی، جامعه شناس کودکان و نوجوانان ارزشها،باورها و طرز فکر خود یا همان الگوههای ذهنی -رفتاری (شیوه های فکر و عمل کردن) خور را از چند منبع مهم دریافت و سپس درونی می کنند. خانواده،مدرسه، دوستان و رسانه ها افکار و باورهای کودکان و سپس نوجوانان را شکل می دهند و به مرور این باورها تبدیل به الگوهای ذهنی و رفتاری در کودک و نوجوان می شود.
